Οι Συγχωνεύσεις της Χούντας

Στην διάρκεια της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών, στις εποχές που απόλυτο κουμάντο στα ποδοσφαιρικά (και γενικότερα στα αθλητικά) πράγματα έκανε ο Κώστας Ασλανίδης, Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού, εφαρμόστηκε η πολιτική των συγχωνεύσεων των ποδοσφαιρικών συλλόγων. Οι συγχωνεύσεις ήταν αποτέλεσμα πειθαναγκασμού και - όπου αυτό δεν αρκούσε- απλού εξαναγκασμού. Η επίσημη λογική της πρακτικής αυτής ήταν η δημιουργία λίγων, αλλά ισχυρών ομάδων. Το ιδανικό σχήμα θα ήταν η ύπαρξη ενός μόνο ισχυρού ποδοσφαιρικού συλλόγου, ικανού να έχει σταθερή παρουσία στα πρωταθλήματα εθνικών κατηγοριών, ανά νομό ή ανά μεγάλη αστική περιοχή. Στην πραγματικότητα με τη μέθοδο αυτή διαλύονταν τα σωματεία εκείνα που ήταν ύποπτα «ερυθράς» ή έστω δημοκρατικής δράσεως.



Δεν είναι μάλλον τυχαίο πως ένα σημαντικότατο μέρος των σωματείων που συγχωνεύονταν, χαρακτηριζόταν από τις προοδευτικές πεποιθήσεις των μελών τους. Πολλές φορές βεβαίως δεν ήταν καν απαραίτητη η ύπαρξη σαφούς αριστερής ιδεολογίας για να απαγορευθεί η ενασχόληση με τα ποδοσφαιρικά κάποιου. Νά τι λέει σχετικά ο Παναγιώτης Χατζίδης που υπήρξε ποδοσφαιριστής από το 1966 μέχρι το 1975 της Νεάπολης Νέας Ιωνίας: «Τότε, γίνονταν Διοικητικά Συμβούλια με την άδεια της αστυνομίας. Άμα ήσουν αριστερός, άμα τελείωνε το όνομά σου σε -ίδης όπως το δικό μου έπρεπε να πάρεις από την τοπική διεύθυνση ασφαλείας της Ν. Ιωνίας έγκριση. Πολλά άτομα παλιάς εποχής -χρόνια στο κουρμπέτι, όπως λέμε εδώ στη Ν. Ιωνία- απορρίφθηκαν κατά καιρούς από την ασφάλεια.»

Η ομάδα του Χατζίδη υπήρξε ένας από τους συλλόγους που βρέθηκε στη δίνη των συγχωνεύσεων της εποχής και μαζί με τους άλλους συλλόγους της ίδιας γειτονιάς, τη Σαφράμπολη, την Ελευθερούπολη, την Ιωνία και την Καλογρέζα διαλύθηκε για να συσταθούν οι δύο νέες ομάδες της Νέας Ιωνίας, η Ελπίδα και ο Ίκαρος, τα ονόματα των οποίων μάλιστα είχε εμπνευστεί ο ίδιος ο Ασλανίδης.

Η χούντα προσπάθησε -και προσωρινά κατάφερε- να επιβάλει τη συγχώνευση πολλών ποδοσφαιρικών ομάδων. Ο Π.Σ. Καλαμάτας ιδρύθηκε στα 1967 με την αναγκαστική συγχώνευση του Απόλλωνα Καλαμάτας, των Πράσινων Πουλιών και του Ολυμπιακού Καλαμάτας. Στην περίπτωση αυτή ο άβολος «αριστερίζων» σύλλογος που έπρεπε να απορροφηθεί ήταν τα Πράσινα Πουλιά, ομάδα στην οποία πρωτόπαιξε ποδόσφαιρο ο Κλεάνθης Μαρόπουλος. Στη Κρήτη ο Εργοτέλης δεν ήταν ιδιαιτέρως αρεστός και έπρεπε να απορροφηθεί απ’ τον Ο.Φ.Η. Στη Χαλκίδα ο τοπικός Ολυμπιακός Χαλκίδας δεν περιποιούσε τιμή στο καθεστώς και ενώθηκε με τον Εύριπο για να δημιουργηθεί ο Α.Ο. Χαλκίς. Στην Τρίπολη ο Αστέρας Τρίπολης, η ΑΕΚ Τρίπολης, ο Ερμής Μερκοβουνίου και ο Όμιλος Τριπόλεως απορροφήθηκαν από τον Παναρκαδικό, στην Κέρκυρα διαλύθηκε ο Όλυμπος, ενώ στην Πάτρα τα τοπικά σωματεία Ολυμπιακός, Ηρακλής, Προοδευτική, Απόλλωνας, Αχιλλέας, Πατραϊκός και Θύελλα έδωσαν τον -καθαρευουσιάνικο κατά τα γλωσσικά γούστα των δικτατόρων- «Α.Π.Σ. Πάτραι». Η τελευταία αυτή συγχώνευση δεν ήταν και η πιο εύκολη. Πράγματι οι παράγοντες της Θύελλας Πατρών δεν συγκατάνευσαν και το καθεστώς έστειλε τους χωροφύλακες στα γραφεία του συλλόγου για να πάρουν το καταστατικό. Οι άνθρωποι της Θύελλας είχαν όμως ήδη προβλέψει να φυγαδεύσουν και να θάψουν σε κάποιο οικόπεδο το καταστατικό και τη σφραγίδα του σωματείου. Τα ανέσυραν μετά την πτώση της χούντας. Στη Ρόδο μεγάλη αντίσταση στα σχέδια του Ασλανίδη πρόβαλαν οι παράγοντες και οι φίλαθλοι του Διαγόρα που επίσης έκρυψαν σφραγίδες και καταστατικό στα σπίτια τους για να μην πέσουν στα χέρια των αστυνομικών δυνάμεων. Το σχέδιο προέβλεπε τη διάλυση του Διαγόρα, του Δωριέα και του Ροδιακού για τη ιδρυθεί ένα νέο σωματείο, ο Α.Σ. Ρόδου. Οι παράγοντες του Διαγόρα απειλήθηκαν με διώξεις αν δεν συναινούσαν μάλιστα στο νησί αναγκάστηκε να κατέβει ο ίδιος ο Ασλανίδης για να λύσει το ζήτημα. Σήμερα οι «διαγορίτες» λένε με περηφάνια πως δεν κατάφερε να τους διαλύσει ούτε οι Ιταλοί, ούτε η χούντα.

Οι ομάδες που προήλθαν από τις συγχωνεύσεις είχαν κάποιες μικρές επιτυχίες, πράγμα λογικό αφού σε μία ενωνόταν το αθλητικό δυναμικό δύο, τριών, τεσσάρων ή και παραπάνω σωματείων που προϋπήρχαν, όμως συνολικά καμία τους δεν ξεχώρισε ιδιαίτερα, δείγμα μάλλον πως ο εξαναγκασμός δεν αποτελεί την ασφαλέστερη οδό διακρίσεων.

Πολλά σωματεία που φτιάχτηκαν μέσω των υποχρεωτικών συνενώσεων υπάρχουν και δραστηριοποιούνται μέχρι σήμερα, αλλά μετά την επταετία η συντριπτική πλειοψηφία των ομάδων που είχε συγχωνεύσει η χούντα επανιδρύθηκαν, καθώς σειρά δικαστικών αποφάσεων έκρινε παράνομες αυτές τις αναγκαστικές συγχωνεύσεις.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου