Ποδοσφαιρικό Ληξιαρχείο...

Ο μόνος και φυσικά ο ασφαλέστερος τρόπος για να εντοπισθεί η ακριβής ημερομηνία ίδρυσης κάποιου σωματείου είναι ο εντοπισμός της ημερομηνίας της δικαστικής απόφασης που ενέκρινε το καταστατικό για την ίδρυση του συλλόγου. Όμως τα τελευταία χρόνια παρατηρείται το φαινόμενο πολλοί σύλλογοι να ορίζουν (και μάλιστα να αναγράφουν στα εμβλήματά τους) εντελώς αυθαίρετες δήθεν ημερομηνίες ίδρυσης προφανώς διεκδικώντας κάποιο προνόμιο παλαιότητας, ένας Θεός ξέρει σε τι είδους οφέλη προσδοκώντας. Η πιο κλασική μέθοδος που χρησιμοποιείται για τις νέες χρονολογήσεις είναι η θεώρηση ως χρονολογίας ίδρυσης της χρονολογίας ίδρυσης κάποιων παλαιότερων σωματείων που με τη συγχνώνευση ή με την ένωση με άλλα έδωσαν σε δεύτερη, τρίτη ή και τέταρτη φάση τον σημερινό σύλλογο.



Οι συγχωνεύσεις, αλλά και οι διασπάσεις αποτελούν δομικό φαινόμενο του ελληνικού ποδοσφαίρου, ειδικά στις αρχές του 20ου αιώνα. Μιλάμε άλλωστε για την περίοδο σχηματισμού του νεοελληνικού αστισμού, οπότε οι συλλογικότητές του βρίσκονται σε διαρκή ζύμωση μέχρι να κατασταλάξουν σε πιο μόνιμα σχήματα. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως δεν υπήρξε κάνένας αθλητικός σύλλογος την Ελλάδα και γενικότερα όπου υπήρξαν Έλληνες που να προήλθε από παρθενογέννεση.



Πολλές φορές οι πυρηνικές συσσωματώσεις, δηλαδή οι σύλλογοι που μετασχηματίσθηκαν, συγχωνεύτηκαν ή διασπάστηκαν για να προέλθουν από αυτούς τα νέα σωματεία που (τα περισσότερα) επιβιώνουν μέχρι σήμερα, δεν ήταν φορείς νομικά αναγνωρισμένοι. Έντονο ήταν το φαινόμενο των ανεξάρτητων ομάδων. Ένα φαινόμενο που στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου επιβιώσε μέχρι και τη δεκαετία του 1990 και με διαφορετική μορφή πια (κυρίως στους ιδιωτικούς χώρους ποδοσφαιρκών γηπέδων μικρών διαστάσεων 5Χ5, 8Χ8 κ.λπ.) ζει μια δεύτερη άνθιση. Υπήρξαν στην Ελλάδα ανεξάρτητες ομάδες με εξαιρετική υποδομή και πολύ ανταγωνιστικές που δεν εντάχθηκαν ποτέ στην δύναμη της Ε.Π.Ο. και των τοπικών ενώσεων. Μεγάλο παράδειγμα η Long Life της Αθήνας, ο Λέωντας Εξαρχείων ή η Α.Ε.Α.Π. που στην εποχή τους ήταν ανταγωνιστικότερες από πολλες ομάδες τοπικών ή και εθνικών κατηγοριών.



Οι συγχωνεύσεις και οι διασπάσεις που ακολουθούσαν η μία την άλλη με μεγάλη ταχύτητα είναι ένα άλλο μαζικό φαινόμενο της περιόδου. Σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά ποδοσφαιρικά και αθλητικά σωματεία που το ένα προήλθε από το άλλο ή με κοινούς παππούδες ή γονείς. Σ΄αυτούς τους προγόνους βασίζονται κυρίως τα πλαστά "πιστοποιητικά παλαιότητας" που διεκδικούν σήμερα πολλοί σύλλογοι. Ιδού μερικά πρόχειρα παραδείγματα:



Οι σύλλογοι πρόγονοι του ΠΑΟ προήλθαν κατά ένα σημαντικό μέρος από κάποιους αθλητές του Πανελληνίου. Με βάση αυτούς τους παππούδες του ο ΠΑΟ μετέφερε την ημερομηνία ίδρυσής του κατά 16 χρόνια πίσω, από το πραγματικό 1924 στο 1908.

Κάποια μέλη ενός μουσικοφιλολογικού συλλόγου Ελλήνων της Σμύρνης, του Ορφέα, συμμετείχαν στην ίδρυση του Πανιωνίου Γυμναστικού Συλλόγου. Σήμερα ο Πανιώνιος θεωρεί καλό να προβάλει ως ημερομηνία ίδρυσής του εκείνη της ίδρυσης του Ορφέα.

Ορισμένα ανεξάρτητα ποδοσφαιρικά σωματεία του Πειραιά, έπαιζαν μπάλα στα 1924 και κάποιοι από τους ποδοσφαιριστές τους εντάχθηκαν στη δύναμη του Εθνικού Πειραιά ένα χρόνο αργότερα. Αυτό απετέλεσε χρυσή ευκαιρία για να μεταθέσει ο πειραϊκός σύλλογος την ημερομηνία ιδρυσής του μόλις ένα χρόνο νωρίτερα, κάτι που στον αδαή φαίνεται ασήμαντο, αλλά δίνει την δυνατότητα στον Εθνικό να επαίρεται για την αρχαιότητα του ως προς το μεγάλο σωματείο του Πειραιά, τον Ολυμπιακό, που δεν έπεσε στον πειρασμό να θέσει σαν δική του ημερομηνία ίδρυσης εκείνη του προγόνου του Πειραϊκού Συνδέσμου στα 1894, αλλά διατηρεί την επίσημη έγκρισης του καταστατικού του στα 1925.

Πάλι για τη Barcelona.(*)

Το σημαντικότερο στοιχείο στο παιχνίδι της Barcelona είναι η ανατροπή μιας από τις πιο πάγιες αρχές του ποδοσφαίρου. Οι ποδοσφαιριστές της έχουν τόσο καλή τεχνική κατάρτιση που επιδιώκουν να παίζουν σε κλειστούς χώρους, πολύ κοντά ο ένας στον άλλο, με γρήγορες και μικρές πάσες, αντί να ανοίγονται σε όλο το διαθεσιμο πλάτος και μήκος του γηπέδου για να δημιουργήσουν χώρους, όπως κάνουν όλες οι υπόλοιπες ομάδες. Το αποτέλεσμα έτσι είναι να έχουν μεγάλη συγκέντρωση παικτών κοντά στην μπάλα πράγμα που με τη σειρά του σημαίνει ότι μπορούν να την ανακτήσουν αμέσως μόλις τη χάσουν. Έτσι εξηγείται και η συντριπτική διαφορά κατοχής (75%-25%) που είχαν στο παιχνίδι με τον ΠΑΟ.

------------
(*) Με αφορμή μια συζήτηση με τον καλό προπονητή Γιάννη Καπράλο.

Εξ αφορμής του Barcelona-ΠΑΟ.

H Barcelona είναι "mes que un club" σίγουρα και πιο σίγουρα ακόμα είναι η μεγαλύτερη εν ζωή ομάδα του πλανήτη. Για το χθεσινό παιχνίδι του Παναθηναϊκού μπορούν να υπάρξουν κάποιες ενστάσεις βεβαίως, από τις οποίες η μεγαλύτερη είναι μάλλον η συμπεριφορά των χαφ της ομάδας του, όμως δεν υπάρχει κανείς που πραγματικά πιστεύει ότι ο ΠΑΟ μπορούσε να έχει κάτι καλύτερο από μια ήττα με πιο λογικό σκορ.




Τώρα αυτό σημαίνει δύο πράγματα. Ή η Barcelona είναι γενικώς ανίκητη, δηλαδή ανίκητη από οποιονδήποτε αντίπαλο, ή είναι ανίκητη από τον Παναθηναϊκό και κατ' επέκταση (μια και οι πράσινοι ανήκουν κατά τεκμήριο στις καλύτερες ελληνικές ομάδες) από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Φυσικά όπως δείχνουν ακόμη και πολύ πρόσφατα αποτελέσματα όπως το τελευταίο παιχνίδι των καταλανών για το ισπανικό πρωτάθλημα, όπου έχασαν στην έδρα τους από νεοφώτιστη ομάδα, συμβαίνει το δεύτερο. Είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει εκείνο της Barcelona.



Οι διαφορές είναι πολλές, αλλά αυτό που φάνηκε στο χθεσινό ματς είναι η μεγάλη διαφορά στην ταχύτητα. Εκείνοι πάιζουν πολύ γρήγορα, οι ελληνικές ομάδες όχι. Και κάπου εδώ μάλλον βρίσκεται η λάθος αντίληψη όλου του συστήματος ελληνικό ποδόσφαιρο περί ταχύτητος.

Και στις ελληνικές ομάδες υπάρχουν γρήγοροι ποδοσφαιριστές, αλλά η ταχύτητα της Barcelona είναι διαφορετικής ποιότητας και στηρίζεται στην τεχνική κατάρτιση, στους μπαλαδόρους δηλαδή.



Αυτή είναι η μεγάλη καινοτομία της ισπανικής σχολής που την κάνει πρωτοπόρα σήμερα στα ποδοσφαιρικά πράγματα.

Στην Ιβηρική δουλεύουν εξαντλητικά στις μικρές ηλικίες πάνω σε δύο πράγματα:, στην νευρομυϊκή συναρμογή και στην ατομική τεχνική. Δηλαδή σ' εκείνα που βοηθούν ένα παιδί να αναδείξει το ταλέντο του και να γίνει κατά το κοινώς λεγόμενο "μπαλαδόρος". Ξεπερνώντας κάποια πάγια κλισέ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου που ήθελαν την τακτική και την φυσική κατάσταση να κυριαρχούν, από τα μισά της προηγούμενης δεκαετίας έδωσαν μια φουρνιά αθλητών στηριγμένων κυρίως στην ατομική τους τεχνική ικανότητα με τη μπάλα που δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να επαναλαμβάνουν μέσα στο γήπεδο τα κοινά σχήματα ομαδικής και υποομαδικής τακτικής (τρίγωνα, διπλές πάσες, overlapping, ξεμαρκαρίσματα κ.λπ.), αλλά -καθώς είχαν άψογη τεχνική- να τα κάνουν τέλεια και κυρίως γρήγορα.



Έτσι παρήγαγαν ταχύτητα, γιατί ο καλός τεχνίτης ξέρει πρώτα απ' όλα να δώσει τη μπάλα με τη μία, σε γρήγορες και σωστές πάσες και ως γνωστόν η μπάλα τρέχει πάντα πιο γρήγορα από κάθε ποδοσφαιριστή. Αν χρειάζεσαι τρία κοντρόλ για να πασάρεις, ακόμα κι αν είσαι ο "γιος του ανέμου" η ομάδα σου θα παίζει τη μπάλα αργά.

Το χρησιμότερο λοιπόν μάθημα από το χθεσινό ματς ας είναι αυτό: πρέπει να μάθουμε στα παιδιά να παίζουν μπάλα, όχι απλώς να τρέχουν...