Ανατολικά του ποταμού Ουρουγουάη. (2ο μέρος)


Η Σελέστε που κατέκτησε το δεύτερο Κόπα Αμέρικα της ιστορίας της,
στα 1917, στο Μοντεβιδέο. Θα ακολουθήσουν άλλα 13 μέχρι σήμερα.

Η πρώτη και η δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα βρίσκουν την εθνική ομάδα της Ουρουγουάης να συναγωνίζεται σε μόνιμη σχεδόν βάση εκείνη της Αργεντινής καθώς μιλάμε ήδη για τις δυο πιο προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες της Λατινικής Αμερικής. Στην αρχή ήταν το Κύπελλο Λίπτον και το Κύπελλο Νιούτον. Δυο διοργανώσεις που συνέβαιναν σε σχεδόν ετήσια βάση. Η πρώτη, το Κύπελλο Λίπτον, υπήρξε έμπνευση του φανατικού ποδοσφαιρόφιλου σερ Thomas Lipton, γνωστού φυσικά μεγιστάνα του τσαγιού. Επρόκειτο για έναν μόνο ποδοσφαιρικό αγώνα, ανάμεσα στις δύο αυτές εθνικές που διεξαγόταν εναλλάξ, μία χρονιά στο Μπουένος Άιρες και μία χρονιά στο Μοντεβιδέο. Μπορούσαν να συμμετάσχουν μόνο ποδοσφαιριστές γεννημένοι στις δύο χώρες. Ο νικητής της συνάντησης κατακτούσε το Κύπελλο και σε περίπτωση ισοπαλίας μετά από 90’ αγώνα, νικητής και τροπαιούχος θεωρείτο η φιλοξενούμενη ομάδα. Τα έσοδα τις διοργάνωσης πήγαιναν όλα σε φιλανθρωπικούς σκοπούς. Αν και από τις αρχές της δεκαετία του ‘20 το μεγάλο αρχικά ενδιαφέρον για το Κύπελλο Λίπτον ατόνησε και άρχισε να διοργανώνεται όλο και πιο αραιά, σαν θεσμός υπάρχει ακόμα και αποτελεί μια από τις αρχαιότερες εν ζωή (ή περίπου εν ζωή καθώς το τελευταίο μέχρι σήμερα Κύπελλο Λίπτον έλαβε χώρα στα 1992) ποδοσφαιρικές διοργανώσεις. Πάντως Κύπελλα Λίπτον διοργανώνονταν σποραδικά στη διάρκεια των πρώτων τριάντα ετών του προηγούμενου αιώνα και σε άλλες περιοχές του κόσμου, στην Νότια και Βόρεια Ιταλία, στην Γαλλία, στην Βρετανία, στην Ινδία και αλλού.


Περίπου ίδια είναι και η ιστορία του Κυπέλλου Νιούτον - από το όνομα ενός σημαντικού διοικητικού παράγοντα της AFA, δηλαδή της Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου της Αργεντινής . Διεξαγόταν κι αυτό μια φορά το χρόνο, επίσης εναλλάξ στο Μοντεβιδέο και στο Μπουένος Άιρες ανάμεσα στις ίδιες εθνικές ομάδες που απαρτίζονταν αποκλειστικά από γηγενείς ποδοσφαιριστές, το έσοδα πήγαιναν σε συγκεκριμένους φιλανθρωπικούς σκοπούς με στόχο την ενίσχυση των φτωχών παιδιών στις δύο χώρες και σε περίπτωση ισοπαλίας νικητής ήταν η φιλοξενούμενη ομάδα. Κι αυτό το κύπελλο ατόνησε μετά τη δεκαετία του ‘20 και διοργανωνόταν όλο και πιο σπάνια, αλλά κι αυτό υπάρχει θεωρητικώς ακόμα κι ας έχει να λάβει χώρα από το 1976.



Ύστερα ξεκίνησε το Κόπα Αμέρικα, αυτή που πραγματικά πια είναι η δεύτερη αρχαιότερη εν ζωή ποδοσφαιρική διοργάνωση ανάμεσα σε εθνικές ομάδες, μετά βεβαίως από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ο θεσμός εγκαινιάστηκε στα 1916 στην Αργεντινή, την ίδια χρονιά που με πρωτεργάτη έναν ουρουγουανό, τον Hector Rivadavia Gomez, ιδρύθηκε η CONMEBOL, ή Συνομοσπονδία Ποδοσφαίρου της Νότιας Αμερικής. Δεν λεγόταν πάντα Κόπα Αμέρικα. Για πολλές δεκαετίες ήταν το Campeonato Sudamericano de Selecciones, που θα πει Νοτιοαμερικανικό Πρωτάθλημα Εθνικών Ομάδων. Από το 1916 μέχρι το 1922 έγιναν συνολικά έξι διοργανώσεις. Δύο φορές στην Αργεντινή, άλλε δύο στην Βραζιλία κι από μία σε Χιλή και Ουρουγουάη. Η Ουρουγουάη κατέκτησε τις τρεις από αυτές, η Βραζιλία δύο και η Αργεντινή μία. Η Αργεντινή και η Βραζιλία σήκωσαν τα τρόπαια στις διοργανώσεις που έγιναν στη χώρα τους, αντίθετα η Ουρουγουάη αναδείχτηκε μία φορά πρωταθλήτρια Νοτίου Αμερικής στην Χιλή, μία στην Αργεντινή και μία -φυσικά- μέσα στην έδρα της.



Είχε αρχίσει ήδη να γεννιέται ο μύθος της Σελέστε (όπως ονόμαζαν την εθνική τους οι ουρουγουανοί, εξ αιτίας των γαλάζιων χρωμάτων που φορούσε). Όμως από την επόμενη χρονιά, από το Κόπα Αμέρικα του 1923, με την ευτυχή συγκυρία της συνύπαρξης μιας σειράς εξαιρετικά ταλαντούχων ουρουγουανών ποδοσφαιριστών σε συνδυασμό με μια εντελώς καινοτόμο προσέγγιση στο παιχνίδι, θα ξεκινήσει η δεκαετία που ανέδειξε του ποδόσφαιρο της Ουρουγουάης στο πρώτο πραγματικά ασυναγώνιστο δημιούργημα στην ιστορία του ποδοσφαίρου.





Συνεχίζεται...