Εξ αφορμής του Barcelona-ΠΑΟ.

H Barcelona είναι "mes que un club" σίγουρα και πιο σίγουρα ακόμα είναι η μεγαλύτερη εν ζωή ομάδα του πλανήτη. Για το χθεσινό παιχνίδι του Παναθηναϊκού μπορούν να υπάρξουν κάποιες ενστάσεις βεβαίως, από τις οποίες η μεγαλύτερη είναι μάλλον η συμπεριφορά των χαφ της ομάδας του, όμως δεν υπάρχει κανείς που πραγματικά πιστεύει ότι ο ΠΑΟ μπορούσε να έχει κάτι καλύτερο από μια ήττα με πιο λογικό σκορ.




Τώρα αυτό σημαίνει δύο πράγματα. Ή η Barcelona είναι γενικώς ανίκητη, δηλαδή ανίκητη από οποιονδήποτε αντίπαλο, ή είναι ανίκητη από τον Παναθηναϊκό και κατ' επέκταση (μια και οι πράσινοι ανήκουν κατά τεκμήριο στις καλύτερες ελληνικές ομάδες) από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Φυσικά όπως δείχνουν ακόμη και πολύ πρόσφατα αποτελέσματα όπως το τελευταίο παιχνίδι των καταλανών για το ισπανικό πρωτάθλημα, όπου έχασαν στην έδρα τους από νεοφώτιστη ομάδα, συμβαίνει το δεύτερο. Είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει εκείνο της Barcelona.



Οι διαφορές είναι πολλές, αλλά αυτό που φάνηκε στο χθεσινό ματς είναι η μεγάλη διαφορά στην ταχύτητα. Εκείνοι πάιζουν πολύ γρήγορα, οι ελληνικές ομάδες όχι. Και κάπου εδώ μάλλον βρίσκεται η λάθος αντίληψη όλου του συστήματος ελληνικό ποδόσφαιρο περί ταχύτητος.

Και στις ελληνικές ομάδες υπάρχουν γρήγοροι ποδοσφαιριστές, αλλά η ταχύτητα της Barcelona είναι διαφορετικής ποιότητας και στηρίζεται στην τεχνική κατάρτιση, στους μπαλαδόρους δηλαδή.



Αυτή είναι η μεγάλη καινοτομία της ισπανικής σχολής που την κάνει πρωτοπόρα σήμερα στα ποδοσφαιρικά πράγματα.

Στην Ιβηρική δουλεύουν εξαντλητικά στις μικρές ηλικίες πάνω σε δύο πράγματα:, στην νευρομυϊκή συναρμογή και στην ατομική τεχνική. Δηλαδή σ' εκείνα που βοηθούν ένα παιδί να αναδείξει το ταλέντο του και να γίνει κατά το κοινώς λεγόμενο "μπαλαδόρος". Ξεπερνώντας κάποια πάγια κλισέ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου που ήθελαν την τακτική και την φυσική κατάσταση να κυριαρχούν, από τα μισά της προηγούμενης δεκαετίας έδωσαν μια φουρνιά αθλητών στηριγμένων κυρίως στην ατομική τους τεχνική ικανότητα με τη μπάλα που δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να επαναλαμβάνουν μέσα στο γήπεδο τα κοινά σχήματα ομαδικής και υποομαδικής τακτικής (τρίγωνα, διπλές πάσες, overlapping, ξεμαρκαρίσματα κ.λπ.), αλλά -καθώς είχαν άψογη τεχνική- να τα κάνουν τέλεια και κυρίως γρήγορα.



Έτσι παρήγαγαν ταχύτητα, γιατί ο καλός τεχνίτης ξέρει πρώτα απ' όλα να δώσει τη μπάλα με τη μία, σε γρήγορες και σωστές πάσες και ως γνωστόν η μπάλα τρέχει πάντα πιο γρήγορα από κάθε ποδοσφαιριστή. Αν χρειάζεσαι τρία κοντρόλ για να πασάρεις, ακόμα κι αν είσαι ο "γιος του ανέμου" η ομάδα σου θα παίζει τη μπάλα αργά.

Το χρησιμότερο λοιπόν μάθημα από το χθεσινό ματς ας είναι αυτό: πρέπει να μάθουμε στα παιδιά να παίζουν μπάλα, όχι απλώς να τρέχουν...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου