Η "γιάφκα" του Ολυμπιακού κι ο "ινστρούχτορας" Νίκος Γιούτσος.

Στο φύλλο της Τρίτης 16ης Μαρτίου 1965, η "Ελευθερία" απαντά στην "κινδυνολογία".

Στις 18 Φεβρουαρίου του 1964 ο πρόεδρος της Ένωσης Κέντρου, Γεώργιος Παπανδρέου σχημάτισε αυτοδύναμη κυβέρνηση ύστερα από την ευρύτερη εκλογική νίκη που είχε πετύχει μέχρι τότε ένα πολιτικό κόμμα στην ιστορία του ελληνικού κοινοβουλευτισμού, καθώς μόλις λίγες μέρες νωρίτερα είχε επικρατήσει με ποσοστό 52,8%. Οι εκλογές αυτές ήταν οι δεύτερες που έγιναν μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Είχαν προηγηθεί εκείνες του Νοεμβρίου της προηγούμενης χρονιάς, στις οποίες η Ένωση Κέντρου είχε επικρατήσει, αλλά με ποσοστό 42,04%, πράγμα που δεν της έδινε κοινοβουλευτική αυτονομία. Έτσι χρειάστηκε τότε την στήριξη της Ε.Δ.Α. για να σχηματίσει κυβέρνηση.
Οι αντίπαλοι του Γεωργίου Παπανδρέου είχαν προφανώς δει με κακό μάτι την -έστω και περιορισμένη- συνεργασία κέντρου και αριστεράς. Δεν παρέλειπαν λοιπόν να τονίζουν τον υποτιθέμενο φιλοκομμουνιστικό χαρακτήρα της κυβέρνησης Παπανδρέου, παρά το γεγονός πως αυτή απολάμβανε ευρείας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας χωρίς να στηρίζεται πλέον στους βουλευτές της Ε.Δ.Α. και βεβαίως παρά την πολιτική ιστορία του Γεωργίου Παπανδρέου που είχε παλαιότερα διακριθεί για τον αντικομμουνισμό του.
Εκείνη την εποχή μάλιστα άρχισε να χρησιμοποιείται ευρέως ο όρος «κινδυνολογία» και με αυτόν ο τύπος του κέντρου κατηγορούσε εκείνον της δεξιάς πως έβλεπε πίσω από κάθε κυβερνητική ενέργεια τον περιλάλητο «κομμουνιστικόν δάκτυλον».
Ο χώρος του αθλητισμού δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από αυτό το κλίμα. Τα έντυπα και οι εφημερίδες της δεξιάς αντιπολίτευσης έβλεπαν άλωση του ελληνικού αθλητισμού από τους μπολσεβίκους. Οι αιτιάσεις ήταν ποικίλες. Ανέφεραν πως στην Ελλάδα εργάζονται πολλοί προπονητές προερχόμενοι από το «παραπέτασμα», δηλαδή το ανατολικό μπλοκ και στην ουσία λειτουργούσαν ως «ινστρούχτορες» . Ισχυρίζονταν πως οι αθλητικές ομοσπονδίες είχαν αλωθεί από τους κομμουνιστές ή πως διεξάγονται πολλοί φιλικοί αγώνες με ομάδες των ανατολικών χωρών, διότι οι διοργανωτές τους κινούμενοι εκ του πονηρού επιδιώκουν με αυτόν τον τρόπο την συμφιλίωση της ελληνικής νεολαίας με τον κομμουνισμό. Έφριτταν μάλιστα βλέποντας «το λαοφιλές σωματείον του Ολυμπιακού Πειραιώς» να έχει μεταβληθεί σε γιάφκα, καθώς είχε δεχτεί στις τάξεις του τον Νίκο Γιούτσο, γεννημένο στην Καστοριά, αλλά εκ Βουδαπέστης ορμώμενο καθώς ήταν παιδί πολιτικών προσφύγων που είχαν βρεθεί εκεί μετά τον Εμφύλιο. Μάλιστα ο Ολυμπιακός ετοιμαζόταν να φέρει και άλλους ποδοσφαιριστές ελληνικής καταγωγής από ανατολικές χώρες και -άκουσον, άκουσον- Ούγγρο προπονητή, πράγμα μάλιστα που οι υπεύθυνοι του σωματείου είχαν το θράσος να το διατυμπανίζουν. Όλοι καταλαβαίνουμε φυσικά πως πρόκειται για τον Ούγγρο Μάρτον Μπούκοβι, που λίγο διάστημα μετά τα σχετικά «κινδυνολογικά» δημοσιεύματα θα έρθει πράγματι στην Ελλάδα για λογαριασμό του Ολυμπιακού και θα αλλάξει την ιστορία του συλλόγου, αλλά και συνολικά του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Έγραφαν λοιπόν σχετικά « Μια επιπόλαια και επικίνδυνος πολιτική έχει αρχίσει να αναπτύσσεται εις τον λαοφιλέστατον  Ολυμπιακόν, με κίνδυνον να μεταβάλη το ιστορικό αυτό σωματείο σε «γιάφκα». Εκεί ανεκαλύφθη μια μέθοδος «επαναπατρισμού» από το παραπάτεσμα, φυγάδων Ελλήνων, προς ενίσχυσιν του δυναμικού της ομάδος! Και ήδη μετά την έλευσιν εκ Βουδαπέστης του Γιούτσου, αγγέλλεται η προσεχής άφιξης εξ Ουγγαρίας των Σινάκτα, Τσάτσου, αδελφών Δινοπούλου κ.ά. Ταυτοχρόνως έχει εξαγγελθή η πρόσληψις δύο Ούγγρων προπονητών. Όλα δε αυτά επραγματοποιήθησαν με την άμεσον επέμβασιν και δραστηριοτάτην ανάμιξιν βουλευτού της ΕΔΑ και σημαίνοντος παράγοντός της.»

Ο "ινστρούχτορας" Νίκος Γιούτσος με τη φανέλα της "γιάφκας" του Ολυμπιακού.

Στην «κινδυνολογία που αντικατέστησε την σοβιετολογία» έρχεται να απαντήσει η εφημερίδα «Ελευθερία», μια από τις σημαντικές εφημερίδες του κεντρώου πολιτικού χώρου της εποχής, με άρθρο του συντάκτη της Σπύρου Γιαννάτου, στις 16 Μαρτίου 1965.  Εκεί διαβάζουμε πως είναι αστεία τα κινδυνολογικά δημοσιεύματα του αντιπολιτευόμενου τύπου καθώς ανέκαθεν στην Ελλάδα έρχονταν προπονητές προερχόμενοι από ανατολικές χώρες. Ακόμη και προπολεμικώς, όταν φυσικά οι χώρες αυτές δεν ανήκαν στον «κομμουνιστικό κόσμο». Άλλωστε -σημειώνει ο συντάκτης της «Ελευθερίας»- και στα 1963, όταν την Ελλάδα κυβερνούσε η δεξιά με την Ε.Ρ.Ε., είχαν έρθει πολλοί ανατολικοί προπονητές να εργασθούν στην Ελλάδα. Για την ακρίβεια 5 Γιουγκοσλάβοι και 3 Ούγγροι. Συνολικά οκτώ, δηλαδή ένας περισσότερος από τους επτά ανατολικούς προπονητές που εργάστηκαν στην Ελλάδα την επόμενη χρονιά, επί κυβερνήσεως Ένωσης Κέντρου. Γιατί, αναρωτιέται η εφημερίδα, «κινδυνεύει ο ελληνικός αθλητισμός σήμερα και δεν κινδύνευε επί ΕΡΕ;».  Επίσης ανατρέπεται η άποψη πως διεξάγονται πολλοί φιλικοί διεθνείς αγώνες με ομάδες από χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού κι αυτό γιατί οι ελληνικές ομάδες έχουν αγωνισθεί περισσότερες φορές με δυτικές, παρά με ανατολικές ομάδες, παρ’ ότι οι ανατολικές βρίσκονται εγγύτερα στην χώρα μας και άρα τα έξοδα μετάκλησης ή ταξιδιού για αγώνες είναι αισθητά χαμηλότερα. Ακλόνητο επιχείρημα αν σκεφτεί κανείς πως το σημαντικότερο εμπόδιο για διεθνείς αγώνες εκείνη την εποχή ήταν το κόστος μετακίνησης.
Η «Ελευθερία» επισημαίνει επίσης πως καθόλου δεν έχουν περάσει οι αθλητικές ομοσπονδίες στα χέρια κομμουνιστών ή «συνοδοιπόρων» καθώς πολλές από αυτές διοικούνται από προβεβλημένα στελέχη της δεξιάς παράταξης. Τρανό παράδειγμα η ομοσπονδία της κολύμβησης στην οποία προεδρεύει ο σημαίνων παράγοντας της δεξιάς ναύαρχος Τούμπας. Για τον Ολυμπιακό τέλος παρατηρεί πως είναι δύσκολο να μεταβληθεί σε γιάφκα με πρόεδρο τον πρώην υπουργό και νυν βουλευτή της ΕΡΕ Ανδριανόπουλο.
Τελικά λέτε να μην ήταν «ινστρούχτορας» ο Γιούτσος;