Arsenal-Barcelona

Το χθεσινό ήταν η σύγκρουση δύο τέλειων ομάδων, με διαφορετική όμως αντίληψη για το τι εστί τελειότητα. Τέλειο είναι για την Μπαρτσελόνα ένα παιχνίδι που γίνεται σε κλειστούς χώρους, ενώ για την Άρσεναλ ένα παιχνίδι που γίνεται σε ανοιχτούς. Από αυτή την άποψη η Άρσεναλ έχει κλασική ομορφιά, είναι κάτι σαν τον Παρθενώνα ή τον Μαγικό Αυλό του Μότσαρτ, ενώ η Μπαρτσελόνα είναι σαφώς νεωτερικότερη, θα έλεγα πως πρόκειται για τους Πινκ Φλόυντ του ποδοσφαίρου ή καλύτερα (λόγω εντοπιότητας) για μια πολυκατοικία του Γκαουντί.

Η Άρσεναλ, γνωρίζοντας πως ο αντίπαλός της στους κλειστούς χώρους, ειδικά πάνω στον άξονα του γηπέδου, είναι απίστευτα επικίνδυνος, προσπάθησε να δημιουργήσει μεγάλη συνγκέντρωση ποδοσφαιριστών ακριβώς εκεί. Προσπαθησε να αμυνθεί με το να κάνει τους χώρους ακόμα μικρότερους, σχεδόν ασφυκτικούς. Πως το έκανε; Απλά έφερε το σέντερ φορ της, τον Φαν Πέρσι, πολύ πιο κοντά στα χαφ, πράγμα που σε άλλα παιχνίδια δεν το συνηθίζει και τους ακραίους χαφ, τον Γουόλκοτ και τον Νασρί (ειδικά τον δεύτερο) πολύ πιο κλειστά στον άξονα. Εφ' όσον έτσι επέλεξε να αμυνθεί της ήταν δύσκολο να επιτεθεί αλλιώς, δηλαδή παίζοντας σε ανοιχτούς χώρους. Δεν είναι τυχαίο πως και οι δύο φάσεις που κάνει η Άρσεναλ στο πρώτο ημίχρονο, τις κάνει από τον άξονα. Η πρώτη σε εντελώς κλειστό πεδίο, η δεύτερη σε ανοιχτούς χώρους, αλλά πάλι από τον άξονα. Στην πρώτη υπάρχει μια πολύ καλή απόκρουση του Βαλντές. Έχει σημασία; Έχει, αλλά σίγουρα μικρότερη από τη σημασία που έχει το πρώτο γκολ που δέχτηκε ο ίδιος και για το οποίο έχει όλη την ευθύνη. Αν είχε μπει μπροστά στο σκορ η Άρσεναλ τόσο νωρίς, μπορεί να είχε αντιδράσει πολύ διαφορετικά η Μπαρτσελόνα.

Η Μπαρτσελόνα έπαιξε το παιχνίδι της. Κλειστό ποδόσφαιρο, πολλές μικρές πάσες, τεράστια κατοχή με τη αλάνθαστη λογική πως όταν έχουμε τη μπάλα, γκολ δεν μπορούμε να φάμε. Αυτό, το ποδόσφαιρο μέσα από την τρύπα της βελόνας, είναι η απόλυτη καινοτομία που εισάγει αυτή η ομάδα. Να κάνω μια ακόμα παρομοίωση; Είναι κάτι σαν το Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, πρόκειται ν' αλλάξει όλη την ιστορία της ροκ...ε...συγγνώμη, του ποδοσφαίρου ήθελα να πω. Το θέμα είναι πως - αυτή τη στιγμή τουλάχιστον - καμία άλλη ομάδα στον κόσμο δεν μπορεί να το παίξει διότι σε καμιά άλλη ομάδα στον κόσμο δεν μπορούν όλοι οι ποδοσφαιριστές της από τη μέση και πάνω, να παίζουν άνετα ο ένας στη θέση του άλλου. Ζήτω η Χώρα της Τουλίπας λοιπόν, διότι κάπου εκεί βρίσκεται ο προπάππους ετούτης της τεχνοτροπίας...

Όσο συνέβαιναν όλα αυτά η Μπάρτσα έβαλε ένα γκολ κι έχασε ένα-δυο ακόμα. Νομίζω πως απέναντι σε μια τόσο καλή, γιατί ήταν καλή αμυντικά, Άρσεναλ και στον τερματοφύλακά της που είχε εξαιρετική τακτική αντίληψη, ήταν το περισσότερο που μπορούσε να κάνει. Στο δεύτερο ημίχρονο αντιθέτως μπορούσε να κάνει πιο πολλά. Κι αυτό γιατί η Άρσεναλ όντας πίσω στο σκορ, οπότε χαμένη για χαμένη, άρχισε να προσπαθεί να παίξει το παιχνίδι της, δηλαδή να ψάχνει επιθετικά για πιο πολλούς ανοιχτούς χώρους. Η είσοδος του Αρσάβιν, ακραίου επιθετικού ποδοσφαιριστή, δηλαδή εξ ορισμού δημιουργού και κυνηγού ανοιχτών πεδίων, είναι χαρακτηριστική. Ο άξονας έγινε πολύ πιο ελαφρύς για να οφεληθούν οι πτέρυγες. Ο Σονγκ έφυγε και ήρθε να παίξει -κατά συνθήκη- τη θέση του ο Νασρί. Ο Γουόλκοτ έφυγε κι αυτός και μπήκε ο Μπέντνερ για να παίξει δεξιά και να κρυφοκοιτάζει τη θέση του δεύτερου σέντερ φορ. Ο Φαν Πέρσι τραβήχτηκε μπροστά όπως συνηθίζει και οι χώροι άνοιξαν και η Μπάρτσα έπρεπε να αλωνίσει. Δεν το έκανε. Νομίζω για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι δεν είχε τις ανάσες για να το κάνει ή ότι βαριόταν να το κάνει. Θα το μάθουμε ποτέ; Όχι, θα μείνουμε με την απορία. Ο δεύτερος είναι μια λάθος αλλαγή. Του Κεϊτά στη θέση του Βίγια, καθώς ο πρώτος είναι έχας από τους ελάχιστους ποδοσφαιριστές που δεν μπορεί να παίξει παρά στη θέση του, αυτομάτως έχασε το αποκλειστικό προσόν της μαζικής εναλλαγής ρόλων των παικτών της. Μέσα σ' όλα η αλλαγή αυτή νομίζω πως μίλησε λίγο και στην ψυχολογία του συνόλου. Είναι μια αλλαγή που σου κλείνει το μάτι σα να σου λέει, "οκ, καλά είναι έτσι το σκορ, ας το κρατήσουμε".

Τελικά οι χώροι για την Άρσεναλ βρέθηκαν, τα γκολ ήρθαν (και με τη βοήθεια του Βαλντές- που πάντως δεν είναι κακός τερματοφύλακας) και η Άρσεναλ θα έχει να λέει πως κέρδισε αυτή τη Μπαρτσελόνα. Εγώ μένω ακόμα με την απορία για το τι θα συμβεί αν μια ομάδα προσπαθήσει να ανέβει ψηλά και να πιέσει την Μπαρτσελόνα. Οι πρώτες που θα το κάνουν μπορεί να φύγουν και με διψήφιο αριθμό τερμάτων σε βάρος τους, όμως κάποια θα καταφέρει όχι να την κερδίσει, αυτό το έκαναν κι άλλες, να της επιβληθεί.

Η Άρσεναλ λες να έχει ελπίδες να προκριθεί; Λίγες κι αυτές κυρίως επειδή η μπάλα είναι στρογγυλή. Αλλά όπως είπε και κάποιος κάπου,όταν η Άρσεναλ κερδίσει το Τσάμπιονς Λιγκ (γιατί θα το κερδίσει κάποτε) θα είναι η πρώτη ομάδα που δεν θα το έχει πάρει απλώς. Θα το έχει κατακτήσει...