Δεν είμαι ΑΕΚ...

Δεν είμαι ΑΕΚ, ούτε και θα μπορούσα να είμαι ποτέ για χίλιους δυο λόγους που δεν είναι του παρόντος. Δεν είμαι ΑΕΚ και ακριβώς γι αυτό έβλεπα σε όλο το φετινό πρωτάθλημα το ενδεχόμενο, που θα έλεγε κι o Καρυωτάκης, να έρχεται καλπάζοντας. O υποβιβασμός να πλησιάζει αναπόφευκτος. Δεν ήμουν βέβαια o μόνος. Δεν ήθελε δα και καμιά σπουδαία ικανότητα ποδοσφαιρικής ανάλυσης για να καταλάβεις ότι η ΑΕΚ αγωνιστικά ήταν μία από τις χειρότερες ομάδες της κατηγορίας. Ίσως όχι η χειρότερη, άλλα τι σημασία έχει; Κι η Κέρκυρα μπορεί να μην ήταν η χειρότερη, μπορεί να μην είχε υποβιβαστεί καν αν οι διαιτητές που την έπαιξαν έβλεπαν πως μέσα στο γήπεδο υπήρχε κι εκείνη, άλλα σήμερα κάνεις δεν την κλαίει και κάνεις δεν λοιδορεί τους αντιπάλους της για προαποφασισμένα αποτέλεσμα.

Δεν είμαι ΑΕΚ αλλά δεν απεύχομαι γι αυτό λιγότερο τον υποβιβασμό της. Με κάθε μέσο, με οποιονδήποτε (αγωνιστικό, νομικό ή έστω νομικοφανή) τρόπο η ΑΕΚ πρέπει να μείνει στη μεγάλη κατηγορία. Όχι γιατί είναι ιστορική ομάδα (όλες οι ομάδες έχουν την ιστορία τους και τη βαρύτητα τους) ούτε γιατί είναι, που πράγματι είναι, o σύλλογος που περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο εκφράζει ένα κομμάτι της ελληνικής συλλογικής μνήμης, εκείνο της προσφυγιάς, ούτε καν διότι είναι ένας από τους μεγάλους ελληνικούς αθλητικούς συλλόγους. Δεν θέλω να υποβιβαστεί η ΑΕΚ διότι απλά θα είναι ακόμη μια σταθερά της ζωής μας που χάνουμε, μια βεβαιότητα που εκλείπει, σε έναν κόσμο που αλλάζει βίαια και τραυματικά στο όνομα  μιας ελεύθερης αγοράς που μπορεί να επιβάλει οποία οδυνηρή ανατροπή θέλει στις ζωές μας. Σε έναν κόσμο που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, που δεν γνωρίζεις τι δουλειά θα κάνεις αύριο, ούτε έστω αν θα κάνεις μία οποιαδήποτε δουλειά ή δεν θα είσαι ένας ακόμη άνεργος. Σε μία κοινωνία σαν την ελληνική πολλαπλά βιασμένη από μνημόνια, δανειστές  και εκσυγχρονισμούς προς την άβυσσο. Σε έναν καταναλωτισμό που από καταναλωτισμός προϊόντων έχει μετατραπεί εξ ίσου σε καταναλωτισμό σχέσεων και που δεν μπορείς να είσαι βέβαιος αν αύριο θα είσαι μαζί με τους δικούς σου ανθρώπους.
Δεν θέλω να πέσει η ΑΕΚ γιατί θέλω τις Κυριακές μου (και όχι τα Σάββατα ή τις Δευτέρες ή οπότε βολεύει τους διαφημιστές των καναλιών) να περιμένω το αποτέλεσμα της, να φιλονικώ με τους πολλούς φίλους μου ΑΕΚτζηδες και να ελπίζω ότι θα χάσει από τη δική μου ομάδα, γιατί όπως εξήγησα και πιο πάνω: δεν είμαι ΑΕΚ...

"...se hace camino al andar...." ή μια σύντομη ιστορία του βάδην. (3ο μέρος)

Ο ελληνικός χώρος είχε ανέκαθεν σημαντική βαδιστική παράδοση. Ο τόπος είναι ορεινός και οι αμαξιτοί δρόμοι αποτελούσαν μάλλον εξαίρεση παρά κανόνα. Η κύρια οδός επικοινωνίας των Ελλήνων για αιώνες υπήρξε η θάλασσα και κοντά σ' αυτήν ένα εκτεταμένο δίκτυο μονοπατιών και λίγων κεντρικών αρτηριών που στην ουσία παρέμειναν ίδιες από την κλασική αρχαιότητα μέχρι και τον 19ο αιώνα. Οι άνθρωποι συνήθιζαν να διανύουν μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια, ακόμα και για απλές καθημερινές δραστηριότητες, όπως η υδροληψία, το μεροκάματο στα χωράφια ή η αυθημερόν επίσκεψη στην πλησιέστερη πόλη που μπορεί να απείχε 40 ή και 50 χιλιόμετρα από το χωριό.

Παρά τη ριζωμένη όμως παράδοση των Ελλήνων στην πεζοπορία, το αγωνιστικό βάδην και το πεζοπορικό κίνημα ήρθαν στη χώρα σχετικά αργά. Τον πρώτο χρόνο του 20 αιώνα, στα 1900. Στις αρχές Μαΐου εκείνης της χρονιάς. Πρωτεργάτης και εισηγητής του αγωνιστικού βάδην υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες - και ταυτοχρόνως τις πιο αδικημένες - μορφές του νεοελληνικού αθλητισμού. Ο Χαρίλαος Βασιλάκος. Γεννημένος στην Τρίπολη στα 1877, καταγόταν από το Λυγερέα της Μάνης και μεγάλωσε στον Πειραιά. Συστηματικός αθλητής του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου, πηγαινοερχόταν με τα πόδια καθημερινά από τον Πειραιά στην Αθήνα για να προπονηθεί στον Πανελλήνιο. Ήταν νικητής του 1ου Ελληνικού Πρωταθλήματος Μαραθωνίου στα 1896, λίγες μέρες πριν από τον ολυμπιακό μαραθώνιο της 1ων Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας και δεύτερος ολυμπιονίκης πίσω από τον Σπύρο Λούη σ' αυτόν. Αν και πολλές διαφορετικές μαρτυρίες και ντοκουμέντα συγκλίνουν στην άποψη πως πραγματικός πρώτος νικητής υπήρξε ο ίδιος ο Βασιλάκος και όχι ο Λούης. Ψηλός, αδύνατος και ιδιαιτέρος κομψός, πολυσχιδής προσωπικότητα, απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, σταδιοδρόμησε ως τελωνειακός, ενώ παράλληλα υπήρξε ενεργός αθλητικός παράγοντας, σημαίνον μέλος του Πεζοπορικού Συλλόγου Πειραιώς, κριτής στίβου, ιδιοκτήτης του Θεάτρου "Ολυμπιάς" του Πειραιά και πνευματώδης χρονογράφος και ευθυμογράφος του ελληνικού τύπου.
Ο Χαρίλαος Βασιλάκος (στη μέση) στο Μαραθώνιο των Ολυμπιακών του 1896.

Νά πως περιγράφονται από τις ελληνικές εφημερίδες οι δύο-τρεις πρώτοι αγώνες βάδην. Εύκολα συμπαιρένουμε πως εκτός από ενδιαφέρον αυτό το παράξενο νέο άθλημα προκαλούσε και τα γέλια των θεατών.
Η Ακρόπολις στις 11 Μαΐου του 1900 γράφει: “ Αγών βήματος 1000 μέτρων. Είναι περιεργότατον αγώνισμα και εισάγεται δια πρώτην φοράν. Πρόκειται περί της ταχύτητας του βηματισμού, απαγορευομένου εις τους αγωνιστάς να τρέξουν. Συναγωνίζονται οι κ.κ. Βασιλάκος και Μέρλιν. Και οι αντίπαλοι εκκινούν. Ο δρόμος παρά το ενδιαφέρον ενέχει και δόσιν κωμικότητος ήτις προκαλεί συνεχείς γέλωτας των θεατών. Και νικά ο Βασιλάκος διανύσας πεζοπορικώς τα 1000 μέτρα εις 6 λεπτά και 11 δευτερόλεπτα”. Ενώ λίγο μετά, στις 15 του ίδιου μήνα οι Καιροί αναφέρουν: “ Εις τον αγώνα βήματος 1000 μέτρων διεξαχθέντα υπό τους γέλωτας του κόσμου δια το περίεργον και αστείον ήλθον πρώτος ο κ. Χ. Βασιλάκος και δεύτερος ο κ. Σ.Μέρλιν”. Σχεδόν ένα χρόνο μετά για τους αγώνες που διεξήχθησαν στα πλαίσια του πανελληνίου πρωταθλήματος εκείνης της χρονιάς, στις 7 Απριλίου του 1901, η Εστία αναφέρει τα εξής: “ Ο τελευταίος και ο καλλίτερος των αγώνων ήτο ο δρόμος των 1000 μέτρων βάδην. Εβάδιζον δρομαίοι με πόδια και με χέρια ημπορεί να είπη κανείς. Πλησίον των τα μέλη της επιτροπής παρακολουθούσαν τας κινήσεις των. Διότι ο αγών βάδην έχει πολλούς δόλους και απάτας. Ενας δρομεύς παρέσυρε ένα μέλος της επιτροπής. Ευτυχώς μόνον το ψηλό του καπέλλο του ετσαλακώθη λίγο. Πρώτος ήλθεν ο Βασιλάκος ο δεύτερος του Μαραθωνίου”. Ενώ στο φύλλο του της ίδια μέρας  το Εμπρός βρίσκει το βάδην "θεαματικότατον": “ Ο αγών ούτος είνε θεαματικώτατος. Οι αγωνισταί δεν τολμούν να τρέξουν. Με το στήθος προτεταμένον και τας χείρας κινουμένας εις τα πλάγια των στέρνων εκκινούν” . Και ο Νεολόγος δεν κρύβει πως ούτε ο βασιλιάς δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα γέλια του: “ Και ήτο το κινήται τον γέλωτα και τα χειροκροτήματα του Βασιλέως και του πλήθους. Διότι εις αυτόν οι αθληταί δεν δύνανται να τρέξωσι και δι αυτό καθίστανται κωμικόταται αναγκαζόμενοι να ανοίγωσι τα σκέλη των δια να περάση ο ενας τον άλλον."

Κάπως έτσι, ανάμεσα σε γέλια και χειροκροτήματα ήρθε το βάδην στην Ελλάδα και είναι μέχρι σήμερα ένα από τα στιβικά αγωνίσματα που έχουν δώσει πολλές ικανοποιήσεις στους φιλάθλους. Ανάμεσα στις μορφές που το υπηρέτησαν με συνέπεια ξεχωρίζουν βέβαια τα αδέλφια Άρης ο Χρήστος Καραγιώργος, αγρινιώτες στην καταγωγή, αθλητές του Παναθηναϊκού Α.Ο., που για δεκαετίες αφοσιώθηκαν στο άθλημα σαν αθλητές και προπονητές. Μεγαλύτερη πάντως επιτυχία του ελληνικού βάδην υπήρξε το χρυσό μετάλλιο της Αθανασίας Τζουμελέκα από την Πρέβεζα στα 20000 μέτρα βάδην στους Ολυμπιακούς της Αθήνας του 2004, 104 χρόνια μετά από τον πρώτο εκείνον αγώνα μεταξύ του Βασιλάκου και του Μέρλιν. Δυστυχώς πέντε χρόνια μετά από την επιτυχία της, το 2009 η Τζουμελέκα βρέθηκε θετική σε χρήση ερυθροποιητίνης, τιμωρήθηκε με διετή αποκλεισμό και εγκατέλειψε τον πρωταθλητισμό. Άλλαξαν οι εποχές...


Υ.Γ.: Συστήνεται γιατί αποτελεί εξαιρετική πηγή για τον Χαρίλαο Βασιλάκο η έρευνα του Ντόναλντ-Γεώργιου Μακφαίηλ και το σχετικό βιβλίο του με τίτλο: Ο Χαρίλαος Βασιλάκος και η αμφιλεγόμενη πρωτιά του Σπύρου Λούη.




  

"...se hace camino al andar...." ή μια σύντομη ιστορία του βάδην. (2o μέρος)

Ο Edward Payson Weston γεννήθηκε στην Πρόβιντενς του Ροντ Άιλαντ των Η.Π.Α. στα 1839. Αφιέρωσε σχεδόν όλη τη μακρά ζωή του στην πραγματοποίηση μεγάλων πεζοπορικών διαδρομών και πραγματοποίησε μια σειρά από ανεπανάληπτους βαδιστικούς άθλους προωθώντας το πεζοπορικό κίνημα στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και στην Ευρώπη. Σήμερα θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης πεζοπορίας σαν δραστηριότητας αθλητικής, αλλά και περιηγητικής.

Η πρώτη πολύ αξιόλογη προσπάθειά του συνέβη στα 1861, όταν διήνυσε πεζός σε 10 μέρες και 10 ώρες, συχνά μάλιστα κάτω από πολύ αντίξοες χειμερινές συνθήκες, τα 769 χιλιόμετρα που απέχει η Βοστώνη από την Ουάσιγκτον.  Το επίτευγμα αυτό ήταν αποτέλεσμα ενός χαμένου στοιχήματος γύρω από τις προεδρικές εκλογές εκείνης της χρονιάς. Ο Weston είχε στοιχηματίσει κατά της εκλογής του Λίνκολν και όταν ο τελευταίος κέρδισε τήρησε τον όρο του στοιχήματος που προέβλεπε ότι ο ηττημένος θα βάδιζε μέχρι την πρωτεύουσα για να συμμετάσχει στον εορταστικό χορό της νίκης που παρέθετε ο πρόεδρος.
Πράγματι ο Weston βρέθηκε στον χορό, αν και είχε ολοκληρώσει την προσπάθειά του μόλις λίγες ώρες νωρίτερα, στις 5 το απόγευμα της ίδιας μέρας. Ο Λίνκολν μάλιστα τον συνεχάρει αυτοπροσώπως διά χειραψίας και τον προέτρεψε να συνεχίσει τη βαδιστική του δραστηριότητα.

Στα 1867 θα βαδίσει πολύ περισσότερα χιλιόμετρα, 1900 για την ακρίβεια, από το Πόρτλαντ του Μέιν στο Σικάγο. Γι αυτή του την προσπάθεια θα κερδίσει 10.000 δολάρια, πολλές απειλές κατά της ζωής του από παίκτες που είχαν στοιχηματίσει εναντίον του και μια απόπειρα δολοφονίας.
Από εκεί κι έπειτα θα αφιερωθεί στο επαγγελματικό βάδην. Θα διασχίσει πολλές φορές διάφορες μεγάλες αποστάσεις άνω των χιλιών χιλιομέτρων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Θα ζήσει 8 χρόνια στην Ευρώπη και θα αναδειχθεί πρωταθλητής βάδην στην Βρετανία, στα 1876. Στη διάρκεια των σχετικών αγώνων όπως παραδέχτηκε μασούσε φύλλα κόκας, πρακτική που τότε βεβαίως δεν ήταν κολάσιμη. Σε Ευρώπη και Αμερική θα εισηγηθεί σε πολλά σεμινάρια και θα δώσει πολλές διαλέξεις για τις ευεργετικές συνέπειες του βαδίσματος.

Η μεγαλύτερη προσπάθειά του πραγματοποιείται πάντως στα 1909, όταν σε ηλικία 70 ετών βαδίζει σε 100 μέρες από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό, από τη Νέα Υόρκη στο Σαν Φρανσίσκο. Το σύνολο της απόστασης είναι 4.000 μίλια δηλαδή 6.437,4 χιλιόμετρα.

Στις ομιλίες και στις διαλέξεις του συχνά καταφερόταν εναντίον του σύγχρονου αμερικάνικου τρόπου ζωής και ειδικότερα κατά του αυτοκινήτου που έκανε τους ανθρώπους οκνούς και καθιστικούς, με πολλά ζημιογόνα αποτελέσματα για την υγεία τους, σωματική και ψυχική. Σα να τον εκδικήθηκε το αυτοκίνητο για την αντιπαλότητά του στα 1927 παρασύρθηκε από ένα νεοϋορκέζικο ταξί και δεν μπόρεσε πια να ξαναπερπατήσει. Πέθανε δύο χρόνια αργότερα, ενώ κοιμόταν σε ηλικία 90 ετών.