Το ποδόσφαιρο είναι αρένα.Παιδί της βιομηχανικής επανάστασης και του καπιταλισμού. Βαλβίδα ασφαλείας του συστήματος. Πάντα έτσι ήταν. Ο Εγγλέζος βιομηχανικός εργάτης που είχε παρατήσει το χωριό του για να δουλέψει στο εργαστάσιο της πόλης, έπαιζε μπάλα κάθε Κυριακή για να εκτονώσει την ανάγκη του για επαφή με το χώμα, με τη γη που είχε χάσει. Ο χιλιανός οπαδός μόνο στο γήπεδο μπορούσε να φωνάξει και μόνο εκεί να βρεθεί με άλλους μαζί. Γιατί η ομάδα είναι ένταξη, συλλογικότητα και ταυτότητα. Γύρω από αυτά χτίζεται ένας ουρανοξύστης κερδών για πολλούς από τους εμπλεκόμενους στο χώρο. Πόσες πιθανότητες έχει ένας έφηβος στην σημερινή ελληνική κοινωνία (αλλά και έξω από αυτή σε άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες) να μην πορωθεί με την ομάδα του; Ελάχιστες. Στην πραγματικότητα αν δεν το κάνει θα μείνει στην άκρη της παρέας και θα θεωρείται "παράξενος". Πόσο χρήμα θα καταναλώσει ο έφηβος για την ομάδα και εξ αιτίας της ομάδας. Κυρίως μάλιστα το δεύτερο: εξ αιτίας της ομάδας. Όσο πιο "άρρωστος" είναι τόσο πιο πολύ χρήμα. Παρακάτω: Ελλάδα=κοινωνία σε κρίση. Σφοδρή κρίση. Η βαλβίδα ασφαλείας που λέγαμε. Ε, όσο πιο μεγάλη κρίση, τόσο πιο συχνά θ' ανοίγει η βαλβίδα. Τόσο πιο συχνά θα μπουκάρουν στο γήπεδο. Μήπως μόνο εκεί άραγε θέλουν να μπουκάρουν; Για άστους ελεύθερους να δεις αν θα μείνει όρθιο πεζοδρόμιο.
Ακόμα παρακάτω: Το ποδόσφαιρο είναι το ομορφότερο παιχνίδι. Για να παίζεις. Όχι όμως στην Ελλάδα.Εδώ είσαι στην περιφέρεια του καπιταλισμού με τα ειδικά τοπικά σου σύνδρομα. Είσαι θεατής. Εδώ είσαι στην κυριαρχία της εικόνας. Παθητικός μέχρι τελικής. Δεν παίζεις ποδόσφαιρο, βλέπεις. Όπως βλέπεις στα κανάλια να χορεύουν, αλλά δεν χορεύεις ή να μαγειρεύουν, αλλά παραγγέλνεις ντιλίβερι. Ελλειπής και ημιμαθής, αγόμενος και φερόμενος.Ζυμάρι πού 'λεγε κι ο Μακρυγιάννης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου