tag:blogger.com,1999:blog-2264442629828787224.post6534386509179323956..comments2022-03-27T14:19:48.869+03:00Comments on Το αράουτ...: Ποιητική Αδεία.Nίκος Γ. Λεμονήςhttp://www.blogger.com/profile/02635326912348694624noreply@blogger.comBlogger5125tag:blogger.com,1999:blog-2264442629828787224.post-19634764553991946662010-05-15T10:32:13.883+03:002010-05-15T10:32:13.883+03:00Μα σίγουρα είναι ο Κώστας Καββαδίας, το...θωρηκτό ...Μα σίγουρα είναι ο Κώστας Καββαδίας, το...θωρηκτό της άμυνας!!Γιαννάτοςnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2264442629828787224.post-27720732724044616752010-05-15T10:30:33.308+03:002010-05-15T10:30:33.308+03:00Νόμιζα πως είναι ο Ηλίας Μαρούλης ( κατά Νατάβανον...Νόμιζα πως είναι ο Ηλίας Μαρούλης ( κατά Νατάβανον, Έλιοτ!!!!!!!!!!!!)αλλά στέλνω διόρθωση.Γιαννατοςnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2264442629828787224.post-32364961646846604642010-03-31T14:18:26.805+03:002010-03-31T14:18:26.805+03:00Παρεμπιπτόντως, μήπως αναγνωρίζεις τον ποδοσφαιρισ...Παρεμπιπτόντως, μήπως αναγνωρίζεις τον ποδοσφαιριστή με τον αριθμό "5" στην φωτογραφία;Nίκος Γ. Λεμονήςhttps://www.blogger.com/profile/02635326912348694624noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2264442629828787224.post-48699222534131307122010-03-31T14:11:10.885+03:002010-03-31T14:11:10.885+03:00Ναι, απ' όσο κι εγώ προχείρως γνωρίζω πρόκειτα...Ναι, απ' όσο κι εγώ προχείρως γνωρίζω πρόκειται για μοναδική περίπτωση ποιήματος. Όπως βεβαίως μοναδική περίπτωση ποδοσφαιριστή (υπερεύστοχος ο όρος "σουρρεαλιστής ποδοσφαιριστής" που εισάγεις) υπήρξε και ο Χρήστος Αρδίζογλου. Οπωσδήποτε θα κάνω κάποιο αφιέρωμα στο τρελό άτι των ελληνικών γηπέδων με τις κατεβασμένες κάλτσες. (Για κάποιον απροσδιόριστο σημειολογικό λόγο ως σήμα καταταθέν του Αρδίζογλου μου έμειναν οι κατεβασμένες του κάλτσες.)Nίκος Γ. Λεμονήςhttps://www.blogger.com/profile/02635326912348694624noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2264442629828787224.post-52162604145934130822010-03-30T01:04:48.280+03:002010-03-30T01:04:48.280+03:00Συνειρμικά δε, ο συνδυασμός Κακίσης & ΑΕΚ μου ...Συνειρμικά δε, ο συνδυασμός Κακίσης & ΑΕΚ μου φέρνει πάντοτε στο μυαλό και τον καλό ποιητή & φίλο του Σωτήρη, Γιώργο Μαρκόπουλο, και την μοναδική – απ’ όσο γνωρίζω – για τα ελληνικά δεδομένα “Ωδή στον Παίκτη της ΑΕΚ και της Εθνικής Χρήστο Αρδίζογλου“, ένα (Καβαφικό) ποίημα – ύμνο στον μεγαλύτερο Ελληνα σουρρεαλιστή ποδοσφαίριστή!<br /><br />ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΠΑΙΚΤΗ ΤΗΣ Α.Ε.Κ. ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΧΡΗΣΤΟ ΑΡΔΙΖΟΓΛΟΥ<br /><br />Από το ότι, ορμώμενος,<br />τα χρόνια περνούν γρήγορα<br />και αυτό το βρίσκω πικρό και άδικο<br />και από το ότι<br />ο ποιητής παλαιότερα Δικταίος Άρης<br />εκράτησε ως αφιλοκερδής τεχνίτης<br />στην πενιχρή αθανασία του<br />τον άλλοτε σπουδαίο παίκτη<br />της ποδόσφαιρας<br />Ηλία υιόν του Υφαντή<br />-του Ολυμπιακού Πειραιώς-<br />τονίζοντας τα κάλλη του<br />και την ευμορφία του<br />παράλληλα με τον μακαρισμό<br />ευτυχισμένος (να ‘ν’) ο Πειραιάς<br />που έχει φορτώσει τόσες απ’ τις ελπίδες του<br />πάνω σε τέτοια αγόρια<br />θα υμνήσω και εγώ<br />με τη φτωχή την πένα μου<br />τον μοναχικό πλην όμως φιλότιμο χαρακτήρα<br />του παίκτου της Α.Ε.Κ. και της Εθνικής<br />Χρήστο Αρδίζογλου.<br /><br />Θα υμνήσω<br /><br />Γιατί το παιδί αυτό<br />από τις ταπεινές τις γειτονιές του Περισσού<br />προερχόμενο.<br /><br />Της Ριζουπόλεως και της Σαφράμπολης.<br />Ήταν το μόνο από πολλούς άλλους<br />που παρά την υπεροψία της νεότητάς του<br />εκράτησεν ενός λεπτού στα μυστικά σιγή<br />για τους αποχωρήσαντες βετεράνους<br />που δεν επέτυχαν πολύτιμο γκολ<br />σε κρίσιμη στιγμή<br />απορρίπτοντας έτσι ακόμα και τον θάνατο<br />μια και αγνόησε όλους αυτούς τους αθλητές<br />που τώρα βρίσκονται στο χώμα.<br /><br />Θα υμνήσω.<br /><br />Γιατί το παιδί αυτό<br />κατεβαίνοντας –όπως προείπα-<br />από τους καλύτερους αέρηδες,<br />ήταν το μόνο<br />που πάντα με εύστροφες κινήσεις<br />επετύγχανε την εκπόρθηση<br />της αντίπαλης εστίας<br />σε ξένα γήπεδα προπάντων<br />κάνοντας έτσι να ακουστεί ανά την υφήλιο<br />το όνομα της μικρής πατρίδας μας<br />ενώ συνάμα εχάριζε<br />λέγω εχάριζε με την πράξη του αυτή<br />μια ολοφώτεινη νύχτα Χριστουγέννων<br />στους αστέγους της πλατείας Ομονοίας<br />παρά το ότι ετούτο<br />εστοίχιζε εις τον ίδιο αρκετά<br />τον έκλεινε μόνο σε ένα σπίτι<br />αγρίμι τρομαγμένο<br />που έβλεπε το κορμί του<br />ακρωτήρι, ερημικό ακρωτήρι.<br /><br />Ω, δεν ημπορώ να φαντασθώ το γήρας<br />στα αλογίσια πόδια<br />του παίκτου Χρήστου Αρδίζογλου.<br /><br />Δεν ημπορώ να φαντασθώ την ώρα<br />που τα παπούτσια του θε να κρεμάσει<br />θα φύγει από τα γήπεδα<br />θα σταδιοδρομήσει<br />ως επιχειρηματίας ή χωροφύλαξ έστω<br />και θα βρεθεί υπό μετάθεσιν στην Αταλάντη<br />Στην Αταλάντη και πάλι λέγω<br />όπου το παιδί του μη γνωρίζοντας<br />από γήπεδα, «αστέγους»,<br />φιστίκια – αστέρια<br />στα πανέρια των μικρών του σινεμά<br />θα γράφει στις εκθέσεις του<br />«Ο πατέρας μου εγεννήθη εις την Αθήνα.<br />Ήρθε στην Αταλάντη<br />προς αναζήτηση εργασίας<br />όπου εγεννήθηκα και εγώ».<br /><br />Τιμή και δόξα<br />στον παίκτη Χρήστο Αρδίζογλου<br /><br />Που θα σηκώσει για άλλη μια φορά<br />τελεσίδικα πια<br />όπως ο τρελοί<br />τους επιταφίους των νεκροταφείων<br />την ασήκωτη μοναξιά μας<br />και θα φύγει.<br /><br />ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣΓΙΑΝΝΑΤΟΣnoreply@blogger.com